Ο αγαπητός Θανάσης Καρακατσάνης, φίλος από παλιά, μας έδωσε ένα "πολιτικό μανιφέστο". Επειδή τιμώ τον άνδρα (και συμφωνώ με αυτό σε αρκετά του σημεία) το αναδημοσιεύω μαζί με με κάποιες δικές μου, στο τέλος, παρατηρήσεις:

ΓΙΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ…

Πώς βλέπετε την κατάσταση στην πατρίδα μας, με ρώτησε φίλη που ζει στο εξωτερικό. Τι να της πω; Πώς να απαντήσω ότι ζω κάτω από το κράτος συνεχών σκέψεων και προβληματισμών για το πού βαδίζει η χώρα και πού οδηγεί, εμάς του πολίτες της, που ζήσαμε τη ζωή μας με τρόπο που έδειξε ότι πιστεύαμε σε μια ευνομούμενη χώρα που θα έκανε συνεχή βήματα προόδου. Πώς να πω ότι βλέπω ανθρώπους. Κοντινούς μου ανθρώπους, που γνωρίζω δεκαετίες και ξέρω ότι έζησαν ολόκληρη ζωή με συγκεκριμένο θετικό όραμα, να προστίθενται ξαφνικά αυτοί, οι οικογένειές, τα παιδιά τους – κυρίως τα παιδιά - οι προσπάθειες μιας ολόκληρης ζωής στην ατέλειωτη αλυσίδα των συμπολιτών που ζουν πια στο περιθώριο και τον ζόφο και κινδυνεύουν να καταλήξουν πλίνθοι και κέραμοι και λίθοι; Ανθρώπινες ζωές στα σκουπίδια. Πες τε μου τι να πω;

Η τρικομματική με ελάχιστες εξαιρέσεις συγκεκριμένων προσώπων που το παλεύουν, δείχνει να είναι αδύναμη, χωρίς σχέδιο, χωρίς θέληση, χωρίς όραμα, να πραγματοποιήσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, έστω κάποιες απ’ αυτές, και αναλώνεται ικανοποιώντας τον φτηνό εγωισμό της ότι τάχα “άλλαξε το κλίμα “ κι αντιπολιτευόμενη την αξιωματική αντιπολίτευση, προσδοκώντας ψηφοθηρικά οφέλη. Δεν δείχνει να υπάρχει στο τιμόνι ο άνδρας που θα ηγηθεί μιας προσπάθειας εθνικής εμβέλειας, που θα σκοπεύει στην έξοδο της χώρας από το τέλμα που έχει βυθισθεί. Ο κ. Σαμαράς ακολουθώντας το παράδειγμα του προκατόχου τού στη ΝΔ κρύβεται στα σαλόνια του Μαξίμου, αποφεύγοντας να αντιπαρατεθεί και να εκτεθεί για να μη φθαρεί. Φαντάζει λιγόψυχος για τις σημερινές απαιτήσεις της χώρας. Οι επανάληψη επισκέψεων σε χώρες πλουσίων Αράβων κι Ευρωπαίων, ή Αμερικανών αποδεικνύει αδυναμία να εκτιμήσει αποτυχημένες εμπειρίες από ανάλογες προσπάθειες στο παρελθόν κι ακόμη υποκρύπτει τον κίνδυνο, στην απέλπιδα προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα επενδύσεων, να χαθούν πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας για ένα κομμάτι ψωμί. Η δημιουργία κλίματος ευνοϊκών ευκαιριών μέσα από πάγιους φιλικούς επιχειρηματικούς κανόνες για τους υποψήφιους επενδυτές, θα ήταν επαρκές στοιχείο - έμπρακτης και αποτελεσματικής πρόσκλησης - των προθύμων να επενδύσουν στη χώρα και συγχρόνως διασφάλιση μιας αντικειμενικής διαδικασίας, όμως η λύση αυτή αγνοείται επιδεικτικά. 

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, νεώτερος από όλους τους αρχηγούς, πρόσωπο που το εκλογικό σώμα έδειξε ότι γοητεύεται από την σκηνική του παρουσία, θα μπορούσε εύκολα να γίνει ο αληθινός ηγέτης της χώρας, εάν πίστευε σ’ έναν τέτοιο δημιουργικό ρόλο, αλλά δαπανάται αφ' ενός μεν στην προσπάθεια να λύσει εσωτερικά προβλήματα, σ’ έναν ετερόκλητο χώρο, στο κόμμα του κι από την άλλη δεν έχει επιδείξει σε κάποιο στάδιο της τετραετούς ζοφερής πραγματικότητας τη διάθεση να αποβεί καταλυτικός παράγοντας αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, προτείνοντας συγκεκριμένες λύσεις κι επομένως να αποβεί ο ηγέτης που θα άλλαζε το μέλλον της χώρας. Αρκείται σε στείρο μικροπολιτικό προσανατολισμό, με πιασάρικους τίτλους, κι εύκολες υποσχέσεις συνθηματολογικού τύπου, έναν άκριτο κι οριστικά αδιέξοδο λόγο που απευθύνεται στο θυμικό δυστυχισμένων συμπολιτών, δηλαδή της πλειοψηφίας του λαού μας. Ο κ. Τσίπρας παγιδευμένος στο παρελθόν του δε μπόρεσε να αποτινάξει τα βαρίδια κάθε μορφής που τον δένουν σ’ ένα επίπεδο χαμηλής φιλοδοξίας, κι έτσι δεν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει – οψέποτε του ζητηθεί από το λαό, εάν κάποτε - στα πολύπλοκα είναι αλήθεια και τεράστια προβλήματα της χώρας. Δείχνει να του λείπει το μέταλλο του αληθινού ηγέτη. 

Ο κ. Βενιζέλος, πρόσωπο με διαχρονική πολυπραγμοσύνη, μέσω της οποίας ήλπιζε να οδηγηθεί στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδας, όμως η έλλειψη ουσιαστικού έργου στις θέσεις ευθύνης που υπηρέτησε και κάποιες άκριτες κι αψυχολόγητες κινήσεις του τον έφθειραν σε βαθμό που σήμερα έχει χάσει την εμπιστοσύνη όχι μόνο των ψηφοφόρων του κόμματός του, αλλά του ελληνικού λαού γενικότερα. Δεν μπορεί πλέον να αποτελέσει πόλο εξέλιξης των πολιτικών πραγμάτων. Καλό θα είναι να διευκολύνει με την αποχώρησή του, τις εξελίξεις, εάν μπορούν ακόμη να υπάρξουν τέτοιες στο κόμμα του, αλλά αυτό το ενδεχόμενο μοιάζει χωρίς προοπτική, εάν λάβουμε υπόψη την προσωπικότητα του άνδρα.

Ο κ. Κουβέλης αποδεικνύεται παίχτης μικρής εμβέλειας, με αντιφατικά μηνύματα προς το λαό, που οφείλονται σε παρωχημένη αντίληψη διαχείρισης των πολιτικών πραγμάτων και χωρίς κανενός είδους τόλμη και διάθεση πρωτοπορίας. Έχει το βλέμμα στραμμένο στον ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί κατά την άποψή του το αντίπαλο δέος για το κόμμα του, ενώ το πραγματικό πρόβλημα είναι η έλλειψη ενός κύριου προγράμματος για τις προοπτικές και το μέλλον της χώρας, που θα υποχρέωνε το σύνολο της αριστεράς σε έναν αληθινό προβληματισμό και ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον του και κυρίως το μέλλον της χώρας. Αντ’ αυτού χρησιμοποιείται η γνωστή μέθοδος της αδράνειας “ βλέποντας και κάνοντας “. Αμφίβολο εάν μπορούν να αναμένονται, κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, διορθωτικές κινήσεις που θα βοηθούσαν την επιβίωση της ΔΗΜΑΡ. 

Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ, εδώ και πολλά χρόνια έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική. Σε μια χώρα καθημαγμένη από ενδοχώριες στρεβλώσεις στις οποίες οδηγηθήκαμε όχι μόνο από το πελατειακό σύστημα που ανέπτυξαν τα δύο μεγάλα κόμματα που άσκησαν επίσημα την εξουσία, αλλά και από την στρεβλή ακαμψία του ΚΚΕ που οδήγησε διαχρονικά άλλοτε σε κλείσιμο και άλλοτε σε αποχώρηση από τη χώρα μεγάλων, αλλά και μεσαίων επιχειρήσεων. Οι ακραίες και μαξιμαλιστικές του θέσεις παγίδευσαν όχι μόνο το συνδικαλιστικό κίνημα σε μια μη παραγωγική διαδικασία ατερμόνων διαπραγματεύσεων, αλλά και την κοινωνία συνολικά σε μια αδιέξοδη πορεία, που σήμερα κληθήκαμε να πληρώσουμε το κόστος της. Εδώ και λίγες μέρες επιχειρεί ένα come back ως κυρίαρχη δύναμη προστασίας των αδικημένων _ εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι _ με την κινητοποίηση των συνδικάτων που έχει κάτω από τον έλεγχό του. Ο άλλοτε Σαμψών της προλεταριακής τάξης διεκδικεί να συμπαρασύρει στον αφανισμό του ολόκληρη τη χώρα.

Οι Έλληνες, όπως και άλλοι λαοί, επιβιώσαμε μέσα από μεγάλες δυσκολίες και καταστροφές, πολύ μεγαλύτερες από αυτή που ζούμε σήμερα, όταν κατανοήσαμε και αποδεχτήκαμε τις προκλήσεις της κάθε φοράς. Θα έπρεπε και θα μπορούσαμε ήδη να είχαμε κάνει σημαντικά βήματα, που θα οδηγούσαν με ασφάλεια σ’ ένα καινούριο πρότυπο πολιτικής και διοικητικής διακυβέρνησης, που θα ελέγχονταν από ένα αδέκαστο σύστημα δικαιοσύνης. Όμως είναι γνωστό ότι δεν έχει γίνει τίποτε ούτε ως προς αυτά τα κυρίαρχα ζητήματα, ούτε καν σε δευτερεύουσες κατευθύνσεις. Η αλλαγή κοιμάται τον ύπνο του δικαίου! Πού οφείλεται, αναρωτιούνται οι εχέφρονες μέσα στη χώρα, αλλά και φίλοι της χώρας στο εξωτερικό, αυτή η αδυναμία να γίνουν οι απαιτούμενες αλλαγές και να προχωρήσει η χώρα προς την πρόοδο κι ένα ευοίωνο και φωτεινό μέλλον; 

Ο λαός μας έζησε ένα ματαιόδοξο όνειρο αέναης καλοπέρασης χωρίς ιδιαίτερο κόπο και άγχος. Περνούσαμε εξαιρετικά! Μια κοινωνία έξω καρδιά! Κι ήμασταν τόσο περήφανοι απέναντι στα παιδιά, τις γυναίκες, τις ερωμένες και τους εραστές μας – γιατί χωρίς εραστές η ευτυχία είναι ανολοκλήρωτη - Όλα τα είχαμε καταφέρει τόσο επιτυχημένα! 

Κι ύστερα, ξύπνησε μια μέρα κι έφερε το κακό. Ξαφνικά άρχισαν να έρχονται από παντού βρισιές, σφαλιάρες, ξύλο μετά μουσικής, κλωτσιές, μπουνιές και λαβές που κόβουν την αναπνοή. Πεθαίνουμε κάθε λεπτό! Δεν καταλάβαμε κι αρνούμαστε ακόμη και σήμερα να κατανοήσουμε τι μας συνέβη και τι εξακολουθεί να μας συμβαίνει. Δεν κάναμε και τίποτε κακό. Αν μπορούσαν κι άλλοι θα έκαναν αυτό που εμείς κάναμε για χρόνια πολλά, δεκαετίες. Αυτή είναι η πραγματικότητα κι ας εμφανίζεται ο δυτικοευρωπαϊκός βορράς να έχει άλλες απόψεις, ότι τάχα είναι πιο έντιμος και ηθικός. Σαχλαμάρες. Απλά δεν τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να περάσουν μια ζωή ονειρεμένη όπως εμείς. Ας όψονται οι πολιτικοί τους αρχηγοί. Κάτι τσίπηδες σα την κυρία Μέρκελ...

Και τώρα τι γίνεται, γιατί δεν ξυπνάμε, γιατί δεν πήραμε την κατάσταση στα χέρια μας, να την ανατρέψουμε, εμείς που τόσα σπουδαία κάνουμε στο παρελθόν; Ενωμένοι μια γροθιά να πολεμήσουμε τον κακό μας εαυτό κι όσους θέλουν να μας δουν, αν υποτίθεται ότι υπάρχουν τέτοιοι εχθροί, αιώνια ταπεινωμένους; 

'Έλα ντε; Γιατί; Πώς να γίνει κάτι από τα χρειαζούμενα με την συγκεκριμένη ανύπαρκτη και πλήρως απαξιωμένη ηγεσία της χώρας - σε όλο το εύρος και όλα τα επίπεδα. Μ’ αυτούς δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ από τη σπείρα, που όλο βαθαίνει κι όλο μας ρουφάει προς τα κάτω, μέσα στην οποία έχουμε βρεθεί, κυρίως με δική μας ευθύνη, αλλά και με εξωχώρια συνδρομή.

Νομίζω είναι ώρα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, ο καθένας προσωπικά, πώς θα βρει ξανά το νήμα της ζωής. Όταν δε μπορείς να περιμένεις από τους ηγήτορες βοήθεια, υπάρχει αδήριτη ανάγκη προσωπικής δραστηριοποίησης προς όλες τις κατευθύνσεις που μπορούν να φανούν χρήσιμες κι ωφέλιμες. Από την προσωπική επιβίωση, μέχρι το νανούρισμα ενός οράματος μιας καινούριας κυβέρνησης με παντελώς νέα, ικανά και εννοείται έντιμα πρόσωπα, που θα αναλάβει το τιτάνιο έργο να οδηγήσει για πρώτη φορά τη χώρα σε δρόμους δύσκολους, αλλά σταθερούς, χωρίς πισωγυρίσματα. Δρόμους που περιέχουν τη λέξη πρόοδο για όλους. 

Από το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα δεν υπάρχει προοπτική, ούτε χαΐρι! Είναι ένας πολτός, μπάζα. Χαλασμένοι άνθρωποι. Αδιόρθωτοι χειριστικοί, χωρίς οράματα οι ίδιοι, είναι απολύτως ανίκανοι να δώσουν στο λαό τη δύναμη να οραματιστεί και να δημιουργήσει, όπως είναι μέσα στη φύση του. Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα σάλπισμα παλιγγενεσίας, που αφού δεν προκύπτει αλλιώς πρέπει να το δημιουργήσουμε μόνοι μας, ψιθυρίζοντας το στο αυτί του παιδιού μας, στον διπλανό, σε όλο τον κόσμο που έχει διάθεση και θέληση να τ΄ακούσει. Μέχρι που να γίνει μια μεγάλη φωνή, αληθινή τούτη τη φορά, που θ’ αποτινάξει τα σκοτάδια και τα σκουπίδια από πάνω μας.

Στη συνέχεια παραθέτω κάποιες δικές μου παρατηρήσεις:

Ενδιαφέρον μανιφέστο. Περιγράφει με ενάργεια και ακρίβεια τα όσα συνέβησαν και συνεχίζουν. Καταλήγει σε κάλεσμα-σάλπισμα αλλαγής. Ένα είδος new deal. Σκέφτεται, πρακτικά όπως όλοι μας. Ελπίζει ίσως λίγο περισσότερο. Του ξεφεύγει (όπως ακριβώς ξεφεύγει κι από μας) η πραγματική αφορμή που οδήγησε τα πράγματα εδώ. Επιχειρώ μια συμπλήρωση: Στη χώρα υφίσταται θέμα παιδείας-διαπαιδαγώγησης σε όλες τις βαθμίδες. Αυτό δεν αφορά μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στις ενδοοικογενειακές πρακτικές (οι πολίτες μας άλλους γενικώς δακτυλοδεικτούν και αρνούνται πρακτικά τις ευθύνες τους). Δεν υπάρχει σοβαρή, κατά κεφαλή, καλλιέργεια (τα βαμμένα μνημεία είναι έργο "φιλάθλων" και όχι αλλοδαπών. Τους ρύπους των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, Έλληνες φοιτητές διακονούν). Υφίσταται θέμα σοβαρό στο χρόνο τελεσιδικίας της δικαιοσύνης (δεν συσχετίζεται η αξιόποινη πράξη με τον κολασμό της). Οι κοινωνικές ομάδες διεκδικούν κοντόφθαλμα και απολύτως ιδιοτελώς (ουδέποτε έδειξαν να αντιλαμβάνονται κάτι περισσότερο, από τη δύναμη που διαθέτουν για να πιέσουν το κοινωνικό σύνολο). Η διαδικασία παραγωγής κέρδους δεν διαθέτει, εδώ και πολλά χρόνια, θετικό ηθικό πρόσημο (δυσφημίστηκε από τα "νέα τζάκια"). Η κοινωνία, από κοινωνία αριστείας (ως όφειλε να είναι) κατέστη κοινωνία επετηρίδας και υπαλληλίας. Εχω κι άλλα να προσθέσω, ωστόσο σταματώ. Θεωρώ πως με απόλυτη ακρίβεια τα περιέλαβε, στο τραγούδι-ποίημά του (κωλοέλληνες) ο Σαββόπουλος το 1988. Καταλήγω με μια απόφανση που βρίσκεται στο ίδιο τραγούδι: "δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις".