Η Ελλάδα είναι μαγευτική. Οι ακτογραμμές της καθηλώνουν τον επισκέπτη.

Στον παρακάτω ιστότοπο:

http://www.tripinview.com/#/map/

μπορείτε να θαυμάσετε, έξοχες φωτογραφίες και video μέσα από μια καταπληκτική χαρτογραφική παρουσίαση.

120 ώρες video

200.000 φωτογραφίες των Ελληνικών ακτών

Στην περίπτωση που δεν το έχετε ήδη δει μπείτε στον κόπο. Είναι μοναδικό γιατί όλο το οπτικό υλικό συγχρονίζεται με τον χάρτη.

(εκπληκτική πραγματικά δουλειά)

Λίγο πριν την κάλπη των Ευρωεκλογών μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις μου:

Η Ευρώπη (πάντα κατά την άποψή μου) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως ένα Ευρωπαϊκό πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με πιθανό στόχο την εκ δυσμών φραγή στο Σιδηρούν Παραπέτασμα (καθ' υπόδειξη των ΗΠΑ?).

Στη συνέχεια, και μετά τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις δημιουργήθηκαν οι συνθήκες μιας βαθύτερης οικονομικής ένωσης που οδήγησε στην υιοθέτηση του κοινού νομίσματος (ευτυχώς, γιατί όλοι βλέπουμε το πώς επιτίθενται τα διάφορα κερδοσκοπικά funds σε οικονομίες του μεγέθους της Βρετανίας).
Βέβαια μπήκε πρώτα η άμαξα και πίσω βάλανε το βόδι (μια και η δημοσιονομική ένωση δεν προϋπήρξε της νομισματικής).
Αυτό αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα που όμως φαίνεται πως πια καθίσταται αντιληπτό.

Αυτό που ίσως δεν προέβλεψαν στην Ευρώπη ήταν το εύρος των κοινωνικών παροχών που, κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, θα επιβαρύνει σοβαρά τα οικονομικά της ζώνης και θα δημιουργήσει σοβαρές κοινωνικές αναταραχές στο μέλλον. Τούτο συμβαίνει γιατί υπάρχουν οι εξής παράμετροι: 1. Υπογεννητικότητα, 2. Αύξηση μέσου όρου ζωής, 3. Συνεχώς ακριβότερες ιατρικές υπηρεσίες (φάρμακα και πράξεις), 4. Ανασφάλιστη εργασία και 5. Πτώση βιοτικού επιπέδου (οικονομική κρίση, φυγή επενδύσεων σε οικονομίες μικρότερου κόστους κλπ).

Το άλλο που δεν προέβλεψαν, με τη λογική που διακρίνει τους "κουτόφραγκους", ήταν ότι δεν μπόρεσαν να φανταστούν πως "υπερφυείς" και "καταφερτζήδες" νεοέλληνες κυβερνήτες, ενσαρκώνοντας ένα εθνικό ασυνείδητο, θα διασκόρπιζαν τα κεφάλαια βελτίωσης υποδομών, που δωρεάν μας παρασχέθηκαν, με τον τρόπο "και την επιτυχία" που το πραγματοποίησαν στη χώρα μας. Μπορεί μεν να αποκτήσαμε τα περισσότερα κατά κεφαλή Cayenne ή, σημαντικός αριθμός πολιτών, δεύτερο σπίτι, όμως δεν αναπτύχθηκε σύστημα υποστήριξης μονιμότητας αυτού του πλούτου. Δεν φτιάχτηκαν υποδομές. Με άλλα λόγια ήταν, δυστυχώς για μας, πλούτος-σκηνικό..

Στα καθ' ημάς, λοιπόν, που με τόσο εύκολο τρόπο συμψηφίζουμε και επιλύουμε, πέρα από την απουσία υποδομών (μια και τότε που έπρεπε, δεν κατασκευάσθηκαν) υπάρχει μια διάβρωση, τόσο της εργασιακής μας πραγματικότητας (δεν συσχετίζουμε αμοιβή με παραγόμενο έργο, δεν υποκαθιστούμε την επετηρίδα από την αριστεία, δεν θεωρούμε πως το επίπεδο ζωής που μέχρι τώρα είχαμε, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούνταν από το παραγόμενο εθνικό προϊόν), όσο και της περί του κέρδους λαϊκής άποψης (δαιμονοποίηση του κέρδους, προβολή της κρατικής μηχανής ή των κρατικών υπηρεσιών ως επιχειρηματικών προτύπων, συνδικαλιστικά δικαιώματα, κεκτημένα κλπ).
Αυτή η αντίληψη αποτρέπει κάθε προσπάθεια εναρμόνισης της οικονομίας μας με τα παγκοσμιοποιημένα πρότυπα.
Πέρα από αυτό, τα κεφάλαια που χορηγήθηκαν δωρεάν από την ΕΕ, με σκοπό την ανάπτυξη υποδομών, κατασπαταλήθηκαν στο όνομα της δημιουργίας και εδραίωσης μιας αμφιβόλου ποιότητας εκλογικής πελατείας (χορηγίες σε ΔΕΚΟ, 179.000 συνταξιούχοι εθνικής αντίστασης, αναπηρικές συντάξεις μαϊμού, συνταξιούχοι στην ηλικία των 50 ετών, επιδοτήσεις αγροτικών συλλόγων αντί για αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών, έργα άχρηστα βιτρίνας, πολυέξοδη κρατική μηχανή κλπ). Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει στη χώρα, σοβαρή παιδεία (όλων των βαθμίδων) και τα ΑΕΙ μας να είναι απόντα από τις λίστες αριστείας της παγκόσμιας κατάταξης, να μην είναι έτοιμος (40 χρόνια μετά) ο δρόμος που ενώνει βόρεια και νότια Ελλάδα (πέφτει βράχος στα Τέμπη και για 6 μήνες διακόπτεται η κυκλοφορία), να μην έχουν ηλεκτροκινηθεί τα τρένα, να μην έχει λυθεί το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας, να μην έχουν εκμοντερνιστεί τα σημεία εισόδου της χώρας (λιμάνια, αεροδρόμια) κλπ.

Οι πολιτικοί στη χώρα μας, φαίνεται, ύστερα από όλα αυτά, πως προτείνουν εκ νέου μια κρατικιστική (σοβιετικού τύπου) οικονομική διαχείριση χωρίς να αντιλαμβάνονται το ότι η απόσταση με τις άλλες αναπτυσσόμενες (και δεν λέω αναπτυγμένες) οικονομίες μεγαλώνει.

Σήμερα, λοιπόν, η ΕΕ αποτελεί το σημείο αναφοράς μας και χωρίς αυτόν τον μπούσουλα, με την ρηχή πολιτική μας σκέψη, το καλομαθημένο του χαρακτήρα μας και της αναίδειας (αλλά και του ανίδεου) των πολιτικών μας, σε πολύ λίγα χρόνια θα ψάχνουμε τα σύνορά μας.

Ελπίζω, με αυτές τις νύξεις, να φώτισα λίγο το μείζον εθνικό μας πρόβλημα που είναι η συσχέτιση αιτίου - αιτιατού και η κατανόηση, τόσο των διεθνών συντεταγμένων όσο και των ουσιαστικών εθνικών μας αναγκών.

Μου στάλθηκε το παρακάτω κείμενο πάνω στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα αγαθά της. 

Το αναρτώ:

Γιατί λέμε "ΝΑΙ" στην ΕΕ

1. Γιατί έχει μια χαρακτηριστική επιτυχία εδώ και 65 χρόνια (2 γενιές), ως νέος και με ειρηνικό τρόπο διαμορφωμένος θεσμός, που έχει εξασφαλίσει την περιπόθητη ειρήνη στη γηραιά ήπειρο. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο εθελοντικής εσαεί παραχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας ώστε ένας αριθμός κρατών να επιλέγουν αντί να κάνουν χωριστά ορισμένα πράγματα να τα κάνουν από κοινού ώστε να τα κάνουν καλύτερα.

2. Γιατί, αν και δεν περιλαμβάνεται μεταξύ των αυστηρώς νομικών της αρμοδιοτήτων, έχει προσφέρει διαρκή ασφάλεια, οικονομική και πολιτική σταθερότητα, σε όλα τα κράτη-μέλη της, αλλά σε μεγάλο βαθμό και στην ευρύτερη περιοχή. Αυτός ήταν σημαντικός λόγος για τα 13 τελευταία κράτη-μέλη ώστε να επιδιώξουν την ένταξη, όπως και γι’ αρκετά άλλα που παραμένουν υποψήφια, από τη Βαλκανική και όχι μόνον.

3. Γιατί αν δεν υπήρχε η ΕΕ, η πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση θα είχε πολύ πιο επαχθείς συνέπειες, για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη κι ακόμη περισσότερο για τα πιο ευάλωτα όπως η Ελλάδα. Είναι γνωστό, ότι δεν έχει υπάρξει ανάλογο «κούρεμα» δημοσίου χρέους όπως έγινε με την Ελλάδα το 2012-’13 και πως στην «πόρτα» του Ευρώ αναμένουν κι άλλοι.

4. Γιατί, έχει φθάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή, όπου η ζωή όλων των ανθρώπων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πορεία της οικονομίας σε όλες τις χώρες της ΕΕ και όπου σήμερα ο μοναχικός επανεγκλεισμός εντός των εθνικών συνόρων δεν θα ήταν ούτε προοδευτικός, ούτε ρεαλιστικός.

5. Γιατί προσφέρει την ελεύθερη ενιαία αγορά από την οποία επωφελούνται οι πάντες, πολλαπλώς. Προκειμένου να αντισταθμίσει τη μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και το βιομηχανικό «βάθος» πολλών περιοχών της, δίνει γενναιόδωρα, εκτός από την οφειλόμενη αλληλεγγύη και την ευκαιρία μέσω της περιφερειακής πολιτικής στις υπόλοιπες περιοχές να προσαρμοσθούν και να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Έτσι η Ελλάδα π.χ. έλαβε πάνω από €200δις από το 1982 μέχρι σήμερα. Όμως, ενώ οι Κ.Καραμανλής και Κ.Σημίτης πραγματοποίησαν την τυπική ένταξη, στην ΕΟΚ και στο Ευρώ, μόλις 30 χρόνια μετά η Ελλάδα εισήλθε στη φάση της ουσιαστικής ένταξης.

6. Γιατί, αποτελεί τον πλέον προωθημένο παράγοντα σε μια στοιχειώδη πολιτική επίβλεψη της παγκοσμιοποίησης, ως ο μόνος οργανισμός που λαμβάνει αποφάσεις με δημοκρατία και πλειοψηφίες, αντί της ομοφωνίας που είναι ο απαράβατος κανόνας στους διακυβερνητικούς, όπως ο ΟΗΕ και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Η ΕΕ αποτελεί πρότυπο για όλες σχεδόν τις περιοχές του πλανήτη και είναι το μέρος που οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο θα ήθελαν να ζουν.

7. Γιατί, ηγείται της παγκόσμιας προσπάθειας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, της προστασίας του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας.Αν οι υπόλοιπες ήπειροι διέθεταν, αυτήν την έστω ημιτελή, θεσμική ενότητα της Ευρώπης (δημοκρατία, κράτος δικαίου, λογοδοσία, αποτελεσματικότητα),αναμφισβήτητα η πρόοδος στους τομείς αυτούς θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.

8. Γιατί είναι ο μεγαλύτερος δότης αναπτυξιακής και ανθρωπιστικής βοήθειας από τον αναπτυγμένο κόσμο προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, εκπληρώνοντας μια οικουμενική αποστολή κι ένα ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά και αποτρέποντας μεγαλύτερα κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη και προωθώντας ειρηνικά τα ευρωπαϊκά συμφέροντα στον κόσμο.

9. Γιατί σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου οι πολιτικοί είναι ιδιαίτερα ενδοτικοί στις πελατειακές ολισθήσεις, αφού ο ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν επιτρέπει την πολυτέλεια της θέασης του κοινού συμφέροντος, όπως ακριβώς αντιμετωπίζουν την πολιτική οι πολλοί ψηφοφόροι, η ΕΕ είναι πλέον σε θέση να επιβάλλει ισοσκελισμένους κρατικούς προϋπολογισμούς, όρια δανεισμού και χρέους και μια υγιή τραπεζική λειτουργία,καθώς και ορισμένες αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που οι πολιτικοί των κρατών αρνούνται δίκην προσωπικής επιβίωσης επικαλούμενοι ψευδεπίγραφους ή ξεπερασμένους εθνικούς μύθους.

10. Γιατί η Ευρώπη δεν καταργεί τα έθνη, παρά μόνον τις αρνητικές, εγωϊστικές και αιμοβόρες πλευρές τους, τη φιλοσοφική αφετηρία του να νοιάζεται ο καθένας μόνον για τον εαυτό του. Αντιθέτως η ΕΕ αναδεικνύει τον πολιτισμό, προστατεύει τις παραδόσεις, υποστηρίζει ενεργά την πολυγλωσσία, εγγυάται τα δικαιώματα και την ανοχή σε όλους αδιακρίτως φυλής, χρώματος, θρησκείας, προσωπικών επιλογών, κ.λπ, εδράζεται στην «ενότητα δια της διαφορετικότητας».Αποθαρρύνει τους κλειστούς χώρους, τους δήθεν αυτάρκεις μικρόκοσμους, το αίσθημα μοναδικής ανωτερὀτητας, όσους αρνούνται τον διάλογο και τη σύνθεση, που τους επιτρέπουν να είναι απηνείς εξουσιαστές, ως κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας και ως αποκλειστικοί ερμηνευτές της πραγματικότητος.

* * *
Η κρίση οδηγεί, σε εμβάθυνση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης. Κατ’ ανάγκην, ούτε ως προϊόν οράματος, ούτε ως ιδεολογική επιλογή. Αυτό σημαίνει περισσότερη ελευθερία, ισοτιμία, αλληλεγγύη, ευθύνη. Ο εθνικός αυτισμός, π.χ. «η Ελλάδα πάνω απ’ όλα, ή η Γερμανία πάνω απ’ όλα», υπό τις σημερινές συνθήκες συνιστά πρόταση γενναίας εθνικής αυτοκτονίας στο παγκόσμιο ανελέητο χωνευτήρι. Άρα χρειάζεται ενίσχυση της δημοκρατίας, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου,δηλαδή των λαών της Ευρώπης και της κοινωνίας πολιτών, δηλαδή συνέχιση της πορείας δημιουργίας της ΕΕ, τώρα πλέον «από τα κάτω», όχι μέσω των εθνικών Κοινοβουλίων,των κυβερνητικο-πολιτικών ελίτ και των τεχνοκρατών. Ένα ισχυρό πολιτικά κοινοβούλιο θα σημαίνει και μια ισχυρή επιχειρησιακά εκτελεστική εξουσία (Ευρ. Επιτροπή),υποκείμενα αμφότερα στις προδιαγραφές λογοδοσίας και ελέγχου μιας κανονικής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας χωρίς εθνικά βέτο και χωρίς απειλές ως στρατήγημα εξουσίας.

ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Φώτης Γεωργελές, ακριβής όπως πάντα, σκιαγραφεί τα τεκταινόμενα:

Στις χώρες της Δύσης η σάτιρα κοροϊδεύει «τα ιερά και τα όσια», κάθε εθνικό στερεότυπο της κοινωνίας. Αυτό είναι η δουλειά της σάτιρας, να υπονομεύει, να θέτει σε αμφισβήτηση, να ανατρέπει. Στην Ελλάδα, η σάτιρα επιτίθεται σε όποιον τολμάει να αμφισβητήσει την κυρίαρχη ιδεολογία. Όταν κανένας Νίκος Δήμου γράφει κάτι που δεν κολλάει με τα εθνικώς σωστά και ελεγμένα παραδεκτά, αντιμετωπίζει ένα προσωπικό bullying που φτάνει μέχρι την ηθική εξόντωση. Το μήνυμα είναι σαφές, όποιος μιλάει τιμωρείται. Η κοινωνία δεν τον υπερασπίζεται, ψιθυρίζει, μα τι θέλει κι αυτός τώρα και προκαλεί. Έπειτα, τα ίδια media που πρωτοστάτησαν στο ηθικό λιντσάρισμα, κάνουν εκπομπές για να συζητήσουν το πρόβλημα της ανόδου του φασισμού.

Δεν επιτρέπεται να ξεφύγεις από την επίσημη ρητορική. Ούτε καν να κάνεις λάθος. Η αστυνομία σκέψης επαγρυπνεί πάντα. Είσαι προδότης, λιγότερο Έλληνας, μάλλον δεν είσαι και χριστιανός. Σίγουρα είσαι όργανο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, πληρώνεσαι από τον Σόρος.

Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλει κυβερνήσεις υποτελείς. Οι δυνάμεις κατοχής έκαναν την πατρίδα μας αποικία. Γίναμε πειραματόζωο των ισχυρών με σκοπό να λεηλατήσουν το δημόσιο πλούτο. Και να μειώσουν τους μισθούς και τις συντάξεις μας. Γιατί μας ζηλεύουν, γιατί αυτό τα ανυπότακτο έθνος δεν υποτάχθηκε ποτέ. Όλα είναι ένα κόλπο, ένα παραμύθι χωρίς δράκο. Όλοι συνωμοτούν εναντίον μας. Πρέπει να αντισταθούμε. Είμαστε κατά της βίας αλλά η οργή του κόσμου είναι δικαιολογημένη. Οι αληθινοί τρομοκράτες είναι στο Υπουργείο Οικονομικών. Αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.

Όταν τα πολιτικά κόμματα συζητούν για την αντιμετώπιση του φασισμού, υποκρίνονται. Η μόνη συζήτηση που μπορεί να είναι αληθινή πρέπει να αρχίζει με τη φράση: Εγώ φταίω. Η κοινωνική μηχανική που ασκούν οι πολιτικές δυνάμεις πάνω στην κοινή γνώμη για να διαχειριστούν την κατάρρευση είναι βασισμένη στον ακροδεξιό ανορθολογισμό. Ο εθνολαϊκισμός έχει επικρατήσει θριαμβευτικά σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, από το ένα άκρο ως το άλλο. Συνωμοσίες, προδότες, ξένες δυνάμεις κατοχής, ηρωικοί αγώνες, ο λαός που αντιστέκεται, ο λαός που υπομένει. Οι παράγραφοι των ανακοινώσεων των κομμάτων είναι copy paste, οι υπογραφές αλλάζουν. Ο φασισμός δεν λέει τίποτα παραπάνω από όσα λένε και πολλοί άλλοι. Συν τη βία. Όμως και αυτή έχει γίνει μέρος του πολιτικού παιχνιδιού, αποδεκτή, κοινότοπη, «του λαού η δίκαιη οργή».

Φταίει η λιτότητα, το μνημόνιο, λένε, επαναλαμβάνοντας ταυτολογίες. Βέβαια, αν είμαστε πλούσιοι, υγιείς και όμορφοι θα είχαμε λιγότερα προβλήματα. Στη δυσκολία κρίνονται οι άνθρωποι, οι πολιτικές δυνάμεις, οι κοινωνίες. Οι μεν υιοθετούν τη φασιστική ρητορική προσπαθώντας να αφομοιώσουν το κοινό της. Με αποτέλεσμα να την ενδυναμώνουν και να τη νομιμοποιούν. Το ορίτζιναλ νικάει πάντα τις σοφτ εκδοχές. Να αντισταθούμε σ’ αυτούς που θέλουν τζαμί στην κάθε γειτονιά, γράφει στο προεκλογικό φυλλάδιο ένας υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος του υποτιθέμενου δημοκρατικού τόξου. Συζητάμε 30 χρόνια για να χτίσουμε ένα. Οι δε χωρίζουν τους ανθρώπους σε όσους είναι με το μνημόνιο και σε όσους είναι αντίθετοι. Κάνουν κάλεσμα στους «αντιμνημονιακούς» να τους στηρίξουν στο δεύτερο γύρο. Δηλαδή; Σε ψεκασμένους και φασίστες;

Δεν υπάρχουν όμως και κοινωνίες αθώες, ούτε λαοί που «ξεγελάστηκαν». Πρέπει πια να παραδεχτούμε ότι χρόνια παρασιτισμού έχουν οδηγήσει τμήματα της κοινωνίας μας σε έναν γκρίζο χώρο ανομικότητας. Όπου δεν υπάρχουν όρια, δεν ισχύουν νόμοι. Από τα παιδιά των πλουσίων με τους μπράβους και τα περίστροφα μέχρι τα Ζωνιανά, από τους εκατομμυριούχους υπουργούς της μίζας μέχρι τα φακελάκια των επίορκων δημόσιων λειτουργών, από την αυθαίρετη καταπάτηση της δημόσιας περιουσίας μέχρι τη βιομηχανία πλαστών συντάξεων και επιδομάτων αναπηρίας, ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας μας βρίσκονται σε μια ενδιάμεση ζώνη ημιπαρανομίας όπου όλα είναι σχετικά. Η λούμπεν Ελλάδα, από τα υψηλότερα έως τα χαμηλότερα κοινωνικά επίπεδα, συναντιέται σε ένα χώρο όπου δεν ισχύουν οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Η άγρια επιθετικότητα στον ακήρυχτο πόλεμο συμφερόντων, όλοι εναντίον όλων, μετατρέπει τη βία από κοινωνικό ταμπού σε απλό μέσον επικράτησης και διεκδίκησης.

Η Ελλάδα παρουσιάζει χαρακτηριστικά εύφλεκτα που μπορούν να την οδηγήσουν στην καταστροφή. Δεκαετίες πελατειακού κράτους έχουν οδηγήσει σε έναν οικονομικό αναλφαβητισμό που δεν συναντιέται σε άλλες δυτικές χώρες. Τα περισσότερα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτή τη στιγμή ως χώρα, είναι άγνωστες λέξεις για μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας. Μέχρι τώρα οι πελατειακές σχέσεις υποκαθιστούσαν την οικονομική δραστηριότητα. Μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο, επιδοματική πολιτική, πρόωρες συντάξεις, άλωση του δημόσιου ταμείου από επιχειρηματικά, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά συμφέροντα. Τώρα ξαφνικά πρέπει να μιλήσουμε για παραγωγή σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Η αντίδραση είναι μια άναρθρη κραυγή, «μας κλέψαν τα όνειρά μας». Ο οικονομικός αναλφαβητισμός οδηγεί στον πολιτικό ανορθολογισμό. Δεν μπορεί, κάποιο κόλπο θα έγινε, όλοι συνωμοτούν επιτυχώς εναντίον μας. Ανομικότητα και πολιτικός ανορθολογισμός, η συνταγή της καταστροφής.

Μέσα Ενημέρωσης της δημαγωγίας που χαϊδεύουν τους πελάτες, κόμματα του «πολιτικού κόστους» και των μικροκομματικών χειρισμών που επιλέγουν τη στασιμότητα μπροστά στις δύσκολες αλλαγές. Μας πίεσαν οι ανάλγητοι δανειστές μας, σας πονέσαμε χωρίς να θέλουμε, τώρα τελείωσαν όμως όλα, άρχισε το success story. Εμάς τους ηρωικότερους δεν μας πιέζει κανένας, με ένα νόμο ένα άρθρο θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 2009. Άμα μιλάς σαν σε ανήλικους θα εισπράττεις κακομαθημένους. Αν το μίσος και η εκδίκηση ονομάζονται αντισυστημικότητα, τότε οι πιο αντισυστημικοί είναι οι τραμπούκοι. Ο ποινικός και οικονομικός υπόκοσμος βγαίνει φανερά στο πολιτικό παιχνίδι χωρίς διαμεσολάβηση. Τα σκοτεινά υπόγεια βγαίνουν στην επιφάνεια μεταμφιεσμένα σε «αντισυστημικότητα». Ο τυχοδιωκτισμός των άλλων έχει ανοίξει τους δρόμους.

Οικονομικός αναλφαβητισμός, πολιτικός ανορθολογισμός, ανομία. Εύφλεκτα υλικά κοινωνικής παρακμής που οδηγούν τις χώρες στην καταστροφή. Χαμηλής ποιότητας πολιτικό σύστημα, οι τελευταίοι επίγονοι ενός πελατειακού συστήματος που βαθμιαία χρεοκόπησε. Μέσα ενημέρωσης κατ’ εξοχήν παραδείγματα της διαπλεκόμενης πολιτικοοικονομικής φούσκας που κατέρρευσε. Το χειρότερο δεν είναι ότι φτωχύναμε. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν αντιμετωπίζονται οι αιτίες της χρεοκοπίας. Όμως έτσι δεν έχεις καμία πιθανότητα επιβίωσης στο σημερινό κόσμο, ανήκεις στην κατηγορία «αποτυχημένου κράτους» που χάνει και βγαίνει στο περιθώριο. Ο κίνδυνος της εκτροπής προς τον ολοκληρωτισμό και την επακόλουθη καταστροφή θα αντιμετωπιστεί μόνο εάν η υπόλοιπη κοινωνία αποφασίσει να ξαναγίνει «κανονική» χώρα.

Οι εκδόσεις του Ιδρύματος Getty δωρεάν στον υπολογιστή μας

Μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα συλλογή. 

Αξίζει τον κόπο μια περιδιάβαση.

Κάντε copy-paste την διεύθυνση στον brauser του internet σας.

http://www.getty.edu/publications/virtuallibrary/index.html