Λίγο πριν την κάλπη των Ευρωεκλογών μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις μου:

Η Ευρώπη (πάντα κατά την άποψή μου) ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της ως ένα Ευρωπαϊκό πολιτικό σκέλος του ΝΑΤΟ με πιθανό στόχο την εκ δυσμών φραγή στο Σιδηρούν Παραπέτασμα (καθ' υπόδειξη των ΗΠΑ?).

Στη συνέχεια, και μετά τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις δημιουργήθηκαν οι συνθήκες μιας βαθύτερης οικονομικής ένωσης που οδήγησε στην υιοθέτηση του κοινού νομίσματος (ευτυχώς, γιατί όλοι βλέπουμε το πώς επιτίθενται τα διάφορα κερδοσκοπικά funds σε οικονομίες του μεγέθους της Βρετανίας).
Βέβαια μπήκε πρώτα η άμαξα και πίσω βάλανε το βόδι (μια και η δημοσιονομική ένωση δεν προϋπήρξε της νομισματικής).
Αυτό αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα που όμως φαίνεται πως πια καθίσταται αντιληπτό.

Αυτό που ίσως δεν προέβλεψαν στην Ευρώπη ήταν το εύρος των κοινωνικών παροχών που, κατά πώς δείχνουν τα πράγματα, θα επιβαρύνει σοβαρά τα οικονομικά της ζώνης και θα δημιουργήσει σοβαρές κοινωνικές αναταραχές στο μέλλον. Τούτο συμβαίνει γιατί υπάρχουν οι εξής παράμετροι: 1. Υπογεννητικότητα, 2. Αύξηση μέσου όρου ζωής, 3. Συνεχώς ακριβότερες ιατρικές υπηρεσίες (φάρμακα και πράξεις), 4. Ανασφάλιστη εργασία και 5. Πτώση βιοτικού επιπέδου (οικονομική κρίση, φυγή επενδύσεων σε οικονομίες μικρότερου κόστους κλπ).

Το άλλο που δεν προέβλεψαν, με τη λογική που διακρίνει τους "κουτόφραγκους", ήταν ότι δεν μπόρεσαν να φανταστούν πως "υπερφυείς" και "καταφερτζήδες" νεοέλληνες κυβερνήτες, ενσαρκώνοντας ένα εθνικό ασυνείδητο, θα διασκόρπιζαν τα κεφάλαια βελτίωσης υποδομών, που δωρεάν μας παρασχέθηκαν, με τον τρόπο "και την επιτυχία" που το πραγματοποίησαν στη χώρα μας. Μπορεί μεν να αποκτήσαμε τα περισσότερα κατά κεφαλή Cayenne ή, σημαντικός αριθμός πολιτών, δεύτερο σπίτι, όμως δεν αναπτύχθηκε σύστημα υποστήριξης μονιμότητας αυτού του πλούτου. Δεν φτιάχτηκαν υποδομές. Με άλλα λόγια ήταν, δυστυχώς για μας, πλούτος-σκηνικό..

Στα καθ' ημάς, λοιπόν, που με τόσο εύκολο τρόπο συμψηφίζουμε και επιλύουμε, πέρα από την απουσία υποδομών (μια και τότε που έπρεπε, δεν κατασκευάσθηκαν) υπάρχει μια διάβρωση, τόσο της εργασιακής μας πραγματικότητας (δεν συσχετίζουμε αμοιβή με παραγόμενο έργο, δεν υποκαθιστούμε την επετηρίδα από την αριστεία, δεν θεωρούμε πως το επίπεδο ζωής που μέχρι τώρα είχαμε, σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούνταν από το παραγόμενο εθνικό προϊόν), όσο και της περί του κέρδους λαϊκής άποψης (δαιμονοποίηση του κέρδους, προβολή της κρατικής μηχανής ή των κρατικών υπηρεσιών ως επιχειρηματικών προτύπων, συνδικαλιστικά δικαιώματα, κεκτημένα κλπ).
Αυτή η αντίληψη αποτρέπει κάθε προσπάθεια εναρμόνισης της οικονομίας μας με τα παγκοσμιοποιημένα πρότυπα.
Πέρα από αυτό, τα κεφάλαια που χορηγήθηκαν δωρεάν από την ΕΕ, με σκοπό την ανάπτυξη υποδομών, κατασπαταλήθηκαν στο όνομα της δημιουργίας και εδραίωσης μιας αμφιβόλου ποιότητας εκλογικής πελατείας (χορηγίες σε ΔΕΚΟ, 179.000 συνταξιούχοι εθνικής αντίστασης, αναπηρικές συντάξεις μαϊμού, συνταξιούχοι στην ηλικία των 50 ετών, επιδοτήσεις αγροτικών συλλόγων αντί για αναδιαρθρώσεις καλλιεργειών, έργα άχρηστα βιτρίνας, πολυέξοδη κρατική μηχανή κλπ). Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει στη χώρα, σοβαρή παιδεία (όλων των βαθμίδων) και τα ΑΕΙ μας να είναι απόντα από τις λίστες αριστείας της παγκόσμιας κατάταξης, να μην είναι έτοιμος (40 χρόνια μετά) ο δρόμος που ενώνει βόρεια και νότια Ελλάδα (πέφτει βράχος στα Τέμπη και για 6 μήνες διακόπτεται η κυκλοφορία), να μην έχουν ηλεκτροκινηθεί τα τρένα, να μην έχει λυθεί το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας, να μην έχουν εκμοντερνιστεί τα σημεία εισόδου της χώρας (λιμάνια, αεροδρόμια) κλπ.

Οι πολιτικοί στη χώρα μας, φαίνεται, ύστερα από όλα αυτά, πως προτείνουν εκ νέου μια κρατικιστική (σοβιετικού τύπου) οικονομική διαχείριση χωρίς να αντιλαμβάνονται το ότι η απόσταση με τις άλλες αναπτυσσόμενες (και δεν λέω αναπτυγμένες) οικονομίες μεγαλώνει.

Σήμερα, λοιπόν, η ΕΕ αποτελεί το σημείο αναφοράς μας και χωρίς αυτόν τον μπούσουλα, με την ρηχή πολιτική μας σκέψη, το καλομαθημένο του χαρακτήρα μας και της αναίδειας (αλλά και του ανίδεου) των πολιτικών μας, σε πολύ λίγα χρόνια θα ψάχνουμε τα σύνορά μας.

Ελπίζω, με αυτές τις νύξεις, να φώτισα λίγο το μείζον εθνικό μας πρόβλημα που είναι η συσχέτιση αιτίου - αιτιατού και η κατανόηση, τόσο των διεθνών συντεταγμένων όσο και των ουσιαστικών εθνικών μας αναγκών.