Σύγχρονα πολιτικά (εν όψει των εορτών), Λέανδρος Βατάκας

Η σκέψη μας (τουλάχιστον ημών των Ελλήνων) τις Άγιες τούτες μέρες, πρέπει (οφείλει) να βασίζεται στην ιστορική μας μνήμη αλλά και στους συσχετισμούς που αυτή προσφέρει. Το Ευρωπαϊκό πρόβλημα (υπαρκτό έτσι κι αλλιώς) έχει σίγουρα ενδιαφέρον όμως δεν σχετίζεται καθόλου με το Ελληνικό (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή). Θα επιχειρήσω σήμερα μια επιφανειακή (επιγραμματική) προσέγγιση – ανάλυση της πρόσφατης πολιτικής μας ιστορίας, μετά από την πτώση της χούντας:
1. Κωνσταντίνος Καραμανλής: “Παπαληγούρειος Σοσιαλμανία”. Κρατικοποιεί, την Εμπορική τράπεζα του Ανδρεάδη, την Ολυμπιακή Αεροπορία, τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Αποτέλεσμα: η πτώση των ξένων επενδύσεων που από 10% ετησίως (και για πολλά χρόνια) πέφτουν στο 0,8% και έκτοτε δεν ανακάμπτουν.
2. Ανδρέας Παπανδρέου (πρώτη περίοδος): Με έμβλημα το “Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”, εμπνέει (με τις ευλογίες της Βασούλας Παπανδρέου) πολλαπλές και συνεχείς καταλήψεις εργοστασίων. Με αυτή τη μεθόδευση δημιουργούνται οι βάσεις για τις πρώτες ΔΕΚΟ (να βολέψουμε τα παιδιά μας) και, σε μεγάλο ποσοστό, οι νοικοκύρηδες βγαίνουν από την παραγωγική διαδικασία καθώς πάμπολλα εργοστάσια κλείνουν ή περνούν στην αυτοοδιαχείρηση. Τα εισοδήματα πέφτουν όμως ο λαός καλά περνά μια και υπάρχει σε ανάπτυξη το 1ο πακέτο Ντελόρ και συζητούμε για το 2ο.
3. Ανδρέας Παπανδρέου (δεύτερη περίοδος): Θεσμοθετεί να "Νέα Τζάκια" και ξεκινά το πάρτι των επιδοτήσεων όπου κάθε luben “επενδυτής” και αρπακτικό στοιχείο, σε συνεργασία με αργυρώνητους επίορκους κρατικούς λειτουργούς, χρησιμοποιεί την επιχειρηματικότητα ως μέσον, όχι δημιουργίας και ανάπτυξης ή θέσεων εργασίας αλλά ενός εύκολου πλουτισμού καθώς θεσμοθετείται η σχέση εναγκαλισμού και συνοδοιπορίας ανάμεσα σε κρατική μηχανή (στελέχη, υπουργοί, βουλευτές) και τους νέας κοπής κρατικοδίαιτους “επιχειρηματίες” αλλά και τους ώριμους πλέον συνδικαλιστές (είπαμε να πάρει ένα δωράκι όχι και 450 εκατομμύρια…) που αντιλαμβάνονται και ασκούν την απόλυτη ισχύ τους. Ο ύποπτος ρόλος της 17 Νοέμβρη, έχει καταστεί από ετών εμφανής, με τις δολοφονίες των εκδοτών (Αθανασιάδη, Μομφεράτου, Μπακογιάννη). Επιχειρείται, και σε κάποιο ποσοστό επιτυγχάνεται, η άλωση του τύπου. Πρόσωπα της ποιότητας Πώποτα, Κωσκοτά, Λούβαρη αποτελούν μοχλούς αυτής της άσκησης. Την εποχή εκείνη διασπαθίζονται χρήματα που θα μπορούσαν, με κατάλληλη διαχείριση, να αλλάξουν τη μορφή της Ελλάδος.
4. Εποχή Μητσοτάκη: “Σε 10 χρόνια ποιος θα θυμάται”, δήλωνε, όταν οι υπερήφανοι (της εποχής) Έλληνες, διέρρηγαν τα ιμάτιά τους μήπως και η πρόταση της Ευρωπαϊκής προεδρίας (Novomacedonia – αν θυμάμαι καλά – πακέτο Pineiro) εφαρμοσθεί. Υπήρξε θύμα του εαυτού του και της ελπίδας πως, μη αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο (του άθλιου Κουτσόγιωργα όπου απέδειξε απολύτως την ιδιοτέλεια του Παπανδρεϊκού εσμού), θα μπορούσε, με εκλογικεύσεις και πειθώ να ασκήσει διοίκηση. Μνημονεύω έναν από τους πρώτους νόμους του (περί ιδιωτικοποίησεως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ που αποπέμφθηκε ανυπόγραφος από τον υπουργό Έβερτ) και την τότε διαπάλη μεταξύ “κρατιστών” και “νεοφιλελευθέρων” στην κυβέρνησή του. Αυτή η διαπάλη καλά κρατεί μέχρι τις μέρες μας, αφορά όλα τα κόμματα και είναι σοβαρά υπεύθυνη για τα χάλια που έχει σήμερα η χώρα.
5. Εποχή Σημίτη: “Παίξε τζόγο - μπορείς”. Η οικονομική πραγματικότητα οδηγεί σε μίνι κραχ δυό φορές σε διάστημα 2-3 ετών. Η χρηματιστηριακή φούσκα και στη συνέχεια η κατάρρευσή της, παρασύρει, ένα μεγάλο αριθμό αφρόνων "επενδυτών", στην οικονομική καταστροφή. Τα ΟΜΠ (Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα) βρίσκονται σε εξέλιξη. Η παρακλητική είσοδός μας στο Ευρώ επιτυγχάνεται με τρόπους απολύτως αδιαφανείς και ύποπτους. Η απόφαση τέλεσης των Ολυμπιακών αγώνων στην Ελλάδα αποτελεί την ταφόπλακα κάθε ευκαιρίας που θα μπορούσαμε να είχαμε. Εκεί το slogan γίνεται: “Το ένδοξό μας παρελθόν” και συναντά ενθουσιώδη ώτα... Το κόστος τους ήταν περίπου 60 δις Ευρώ
6. Εποχή Κώστα Καραμανλή: παρά τη γνώση των προβλημάτων στην οικονομία αλλά και των υφιστάμενων διαπλοκών (κληροδοτημάτων, σε μεγάλο ποσοστό, της προηγούμενης διοίκησης), αδύναμος ο ίδιος ως προσωπικότητα αφήνεται στο "πράττειν ουδέν". Με τις ρήσεις “Επανίδρυση του κράτους” και “Σεμνά και Ταπεινά” και διαπράττοντας σοβαρά προσωπικά λάθη τόσο στην επιλογή προσώπων όσο και άσκησης πολιτικής, καθίσταται τελικά ανεπιθύμητος στον Αμερικανικό παράγοντα. Συνάμα, η κάθετη άρνηση της τότε αντιπολίτευσης να συνδράμει, έστω και κατ΄ ελάχιστο, στην επίλυση κάποιων οικονομικών προβλημάτων, οδηγεί, την ολισθαίνουσα οικονομική μας πορεία, στο να καταστεί μη αναστρέψιμη. Πρακτικά το σκάει από το παράθυρο βλέποντας πως ο “Μουτζούρης” θα μείνει στο χέρι του.
7. Εποχή Γιώργου Παπανδρέου. “Λεφτά υπάρχουν”. Τίτλοι τέλους για την Ελληνική οικονομία (κράτησε το “Μουτζούρη”). Μια σειρά άστοχων χειρισμών στο διεθνή χώρο, μια απόλυτη ανικανότητα ανάπτυξης κοινής και αποδεκτής (εντός και εκτός Ελλάδος) οικονομικής πολιτικής, ετερόκλητοι επιτελείς, πολυτέλεια και λαϊκισμός, παροχές οικονομικές προς τον λαό (χρήματα σε ποδοσφαιρικές ομάδες που μπορούσαν να πιέσουν), εκχώρηση αδιαφανών αρμοδιοτήτων σε ανεπαρκείς και απολύτως άγνωστους υπουργούς, οδηγούν πρακτικά τη χώρα στη χρεοκοπία αλλά και τον εαυτό του σε παράδοση εξουσίας και φυγή. Ενδιαφέρον παράδειγμα της φιλοσοφίας του ανδρός η εκχώρηση στην COSCO του λιμένος Πειραιά την ίδια στιγμή που στελέχη του ενθάρρυναν συνδικαλιστές σε καταλήψεις του λιμένος Θεσσαλονίκης, στο όνομα της κρατικής του υπόστασης (έλεος!!!).
8. Περίοδος μεσοβασιλείας: Εντάσσω σήμερα (Δεκέμβριος του 2013), σε αυτή την περίοδο, και τη σημερινή κυβέρνηση. Μένει να καταγραφεί το αποτέλεσμα. Πρακτικά όλες οι κυβερνήσεις, μετά την κυβέρνηση ΓΑΠ, είναι δέσμιες υποχρεώσεων που ξεκινούν από το παρελθόν, από την αδυναμία του κράτους για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, από τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ενός ανώριμου, πρακτικά, λαού, από την αδυναμία ανατροπής του εδραιωμένου κρατισμού, από τα σύμπλοκα συμφέροντα που περιλαμβάνουν το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού, από την παντελή απουσία παραγωγικού μηχανισμού, από τις μάχες οπισθοφυλακής που πραγματοποιούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες κ.ά.
Η (απενοχοποιημένη) οργή του λαού, κρυσταλλούμενη στον λαϊκισμό μιας ετερόκλητης αξιωματικής αντιπολίτευσης που έχει για προμετωπίδα “Θα τα ξανακάνουμε όπως ήταν”, φέρνει στο νου άλλες εποχές και δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις. Μέλλει να βιώσουμε το τί αποτέλεσμα θα υπάρξει για τον χειμαζόμενο (εξ αιτίας δικών του πρακτικά ευθυνών) λαό μας.
Είναι βέβαιο πως η Ελλάδα ατύχησε. Ατύχησε γιατί οι κθ’ ύλην πρακτικά υπεύθυνοι καλούνται να καθαρίσουν την “κόπρο του Αυγείου” που δημιούργησαν. Από την πλευρά πάλι της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν υφίσταται πρόταση (ίσως σκόπιμα) παρά μόνον φαντασιακά θεσπισμένες
απόψεις που μόνο ως ευκτικές θα μπορούσαν να υπάρξουν. Υπάρχει πάντα ενδεχόμενο, ο λαός να κάνει (είναι αρκούντως απελπισμένος), την αντίστοιχη με το παρελθόν, λανθασμένη επιλογή. Τότε που επέλεξε, τη στιγμή που μόλις έμπαινε ισότιμος στην Ευρώπη, να κυβερνηθεί από ένα ΠΑΣΟΚ που είχε ως slogan: “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο” και “Έξω απ’ την ΕΟΚ, έξω απ’ το ΝΑΤΟ”. Ένα ΠΑΣΟΚ που τα δευτεροκλασάτα τότε στελέχη του, στη άσκηση της διοίκησης έλεγαν (το θυμάμαι προσωπικά) “Βγάλτε να γίνουν δουλειές, έτσι κι αλλιώς θα βγούμε απ’ την ΕΟΚ και θα τα φάμε απ΄ τους κουτόφραγκους”. Βέβαια τότε δέσποζε, η χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου...
Ίδωμεν... Μπορεί, αυτή τη φορά, οι μάγοι να φέρουν δώρα… Ποιος ξέρει… Νέο έτος ανατέλλει…